گفتم که عمرماه صفرروبه آخراست             دیدم شروع محشر کبرای دیگراست

گردون شده سیاه وفضا پرزدود و آه             تاریک ترزعرصۀ تاریک محشراست

گرد ملال بــر رخ اسلام و مسـلـمین             اشک عزابه دیدۀ زهرای اطهراست 
گفتم چه روی داده که زهرا زند به سر             دیدم که روز،روزعزای پیمبر است 
پایــان عــمر سیــد و مولای کائنات             آغاز دور غربت زهرا و حیدر است 
قرآن غریب و فاطمه ازآن غریب تر            اسلام راسیاه به تن،خاک برسراست 
روی حسین مانده به دیوار بی کسی             چشم حسن به اشک دوچشم برادراست 
ای دل بیا به گریۀ زینـب نــظاره کن

مانـند پــیرهن جـگر خویش پاره کن
زهرابه خانه وملک الموت پشت در             از بـــهر قــبض روح شـریف پیامبر 
ازهیچ کس نکرده طلب اذن وای عجب             بــی اذن فــاطمه نــنهد پــای پیش تر 
با آن که بود داغ پـدر سخت، فاطمه             دربازکردو اشک فروریخت ازبصر 
یک چشم اوبه سوی اجل چشم دیگـرش             محــو نگاه آخــر خــود بــود بـر پدر 
اشک حسن چکیده به رخسارمصـطـفی             روی حــسین بــر روی قلـب پیامبــر 
دیگرنداشت جان که کندهردورا سوار            برروی دوش خویش به هرکوی وهرگذر 
زدبوسه هابه حلق حسین ولب حسن            ازجان ودل گرفت چوجان هردورابه بر 
هر لحظه یاد کرد به افسوس و اشـک وآه

گاهی ز طشت و گـاه ز گــودال قتلگاه
پیغمبری که دید ستــم های بی شمار             ازکس نخواست اجررسالت به روزگار 
چون ارتحال یافت خلایق شدند جمع             تــا هـدیه ای دهند به زهرای داغدار 
گویا نداشـــت شهر مدینه درخت گل             کآن را کــنند در قــدم فـاطــمه نثــار 
بردوش بـارهیزمشان جای دسته گل             رنگ شرارت از رخشان بود آشکار 
بابــی کــه بود زائــر آن ســید رسل            آتــش زدند عاقبــت آن قــوم نا به کار 
برروی دست وسینۀ آن بضعة الـرسول             تقدیم شد سه لوحـه به عنــوان افتخار 
سیلی و تازیانه و ضرب غـلاف تیغ             ای دل بگیر آتش وای دیده خون ببار 
آید صدای فاطمه از پشت در به گوش

تا صبح روزحشر مباد این صداخموش
دردا که بعد فاطمه روز حسن رسید             روزملال وغصه ورنج ومحن رسید 
از زهرهمسرش جگرش پاره پاره شد             بس تیرها که لحظۀ دفنش به تن رسید 
بعدازحسن به نیزه عیان شدسرحسین             بیش ازهزار زخم ورا بر بدن رسید 
برپیکری که بود پر از بوسۀ رسول             ازگردوخاک ونیزه شکسته کفن رسید 
از جــامه های یوســف کربــبلا فقط             بر زینب ستــم زده یک پیرهن رسید 
پــاداش آن نـصایح زیبـا از آن گروه            تیرش درون سینه،سنان بردهن رسید 
"میثم"بگوبه فاطمه زآن خیمه هاکه سوخت            یک کربلا شرارۀ آتــش بــه من رسید 
مرثیه خــوان خــامـــس آل عــبا منم

درخیمه های سوخته اش سوخت دامنم